VAMOS QUE NOS VAMOS!

M.M

Quén nos ata este cascavel ao nocello?

Magdalena turra de min e eu xa non podo dicir máis que non

Longa viaxe nos agarda onde darémolo todo e recibiremos máis

Sempre sae o sol nalgures...

Amunuiaieeeee!

CONCIENCIA

Levo un cascavel que me lembra con cada aceno que a mal chamada humanidade é ignorante da súa historia porque se empeña en ser feliz no fracaso dunha sociedade manipulada polos tolos egoistas escravos da arrasadora ceguera consumista. Erramos de novo a cada paso porque olvidamos o pasado coa torpeza do avaro. Temos a conciencia adormecida que non quere despertar por medo ao descoñecido, cando é vello coñecido da memoria hibernada. Necios e covardes! Perdidos no peso das nosas conciencias culpabilizadoras... O monstro ten que morrer... Cómo?

ENAMORADA DE TI...

 Aceno de queres bailar? e ao momento seu alento pedindo papas no meu pescozo

Os meus miolos latexantes pola ausencia dos desexos

noutra fuxida de princesa enamorada de la moda juvenil

Unllas pintadas de festa bailan ao son dos namorados

As contradiccións pelexan no meu interior e firenme todas

MOLA...

Mola,

ese ambiente "bo rollito" dos festivais de verán.

A música tamén...

Pero molan máis os sorrisos e as facianas relaxadas

as olladas divertidas e tamén as perdidas

e as escondidas baixo gafas de sol cando é noite.

Os guiños dos namorados e os tiros de esguello que pretenden namorar.

Mola,

esa fauna festivalera que se mistura sen problemas.

 A música tamén..

Pero molan máis os looks rockeros, poperos e perro flautas

as nenas "ben" en minisaia gamberra

e os temidos "normais" que se poñen ate arriba.

As "pintas", o cheiro a petas e as patillas, que non pastillas e outras droghas.

Mola,

esa unión desmedida cando tocan bises.

E a música o que máis!

Ela é a culpable da ledicia que provoca o sentirse en liberdade

 cos brazos en alto, saltando e bailando compartindo a desvergoña

e olvidando os problemas do día.. e da vida.

E que rulen as cervexas!

HAI DÍAS....

 

Hai días nos que o despertar non quere chegar e deambulas, escoitando o teu profundo respirar

Hai mañáns nas que só pensas na cama que acabas de deixar 

Hai intres nos que a estupidez ao teu redor é tan suprema, que só te salvaría ser.... UN COELLIÑO SUICIDA

DAME UN...

Grande, pequeno, sonoro, silencioso, frio, quente, enxoito, sucoso, goloso, mollado, baballado, perfumado, glorioso, amoroso, delirante, enervante, enfeitizante, na fazula, na orella, no pezón, no pescozo, no embigo, nun lunar, polo ar ou nunha carta, en cada dedo (xa son 10) e deda (outros 10), no naris e con nariz, ou con lingua e boca abaixo, ou nesa zona (de abaixo).
Dame un... ou cen mil, un millón douscentos.. catrocentos cincuenta mil cinco centos vinteseis...
Extasiantes, vomitivos, espeluznantes, con aperta e aloumiño, violento e lento
Dame máis...

RESENTIDA REQUIRE VALENTE

Orgullosa, teimuda e rabuda
corazón de noz
ventre en barbeito
pel esfolada

Florece cos aloumiños

PECHAR OS OLLOS, CRUZAR OS BRAZOS. FAI ALGO!

M.M.

Por do sol no deserto

fáltame o aire

o paso do tempo máncame

a esterilidade dos días fíreme

o pesar faise miña sombra

a espera desquiciante torna en gris o vermello do meu latexo

abáfame a calor

queimanme os sentimentos e as ganas baldías

e tornan as cores que marcan o paso das horas do día

e a nada sigue presente

chega a escuridade e o frío

o sorriso torna en bágoas

laiome

xa non me aturo máis

e nada cambia

desespero...
E NADA CAMBIA

Amencer no deserto

MALUQUICE

tocounos a morte

xogando á ruleta

a nena suspira

ten medo na cama

do día que acaba 

se deus non existe

ti morres

eu sufro

a vida é entón triste

ULE A VERÁN

M.M.

 Esperto coa serea do porto

os barcos chegan ao peirao

gotas de luz debuxan a habitación escura

na cociña paliquean mai e madriña

ule a café e torradas, chían as gaivotas...

Acubillada, imaxino o traxín no peirao

as caixas cheas de peixes de ollos saltóns xelatinosos

o sorriso desa muller rematando en gargallada co chisco de ollos daquel home

en breve comezará o cantador de números... 

Dun chimpo bótome da cama

estarrícome no balcón

xa o sol quenta as miñas fazulas

teño paz, teño ledicia, teño ilusión...

Comeza un día fermoso!

E AGORA TEÑO SAUDADES

DAQUELES ESTÍOS QUE NON VOLVERÁN

E TEÑO MEDO

DO ESTÍO QUE SEMELLA VIR...

E CHÍAN AS GAIVOTAS!

DE LOIS PEREIRO

Deixaches no meu corpo a túa presencia

verquendo o teu encanto nos meus ollos

que non se volverán nubrar de bágoas

porque non apodrecerá máis tempo

a nostalxia convertida en cadavre

e imos explorar a xeografía

do noso amor eterno correxíndoa

se te abres con dozura novamente

ó meu amor ausente e vixiante

aceptas que cho entregue

e logo vaste

camiño do futuro libremente

compartida coa túa propia vida

e amada para sempre.

QUERO POESÍA:

M.M

• que suque os meus ollos cegos, na infelicidade dos amores
• que envelene os meus beizos murchos, na orfandade dos estériles
• que lama as miñas orellas prontas, no susurro dos amantes
• que arrole o meu peito inquedo, no anhelo das entrañas
• que sacie o meu ventre aberto, na agonía dos infernos
• que acariñe o meu sexo inchado, na soedade dos praceres

EN CAMIÑO... A ILUSIÓN VAI POR DIANTE!

Non acougas! E cómo vas facelo se ainda non sabes que é o que te vai facer máis feliz? Máis feliz?, qué afortunada!! Aaaiii, non empeces co rollo flaxelante de que es unha muller afortunada. É qué?, non es culpable de nacer onde naciches. Ise é o problema... Cómo convivir cunha mesma, cómo dicirlle que non a Magdalena... Máis si ela faite feliz, ou máis feliz? ainda non estás segura. Pero cómo convivir co que viviches, como tragalo sin que o eructes de continuo. Angola, Etiopía, Haití... Estiveches alí... Non podes pechar os ollos e facer cómo si non existiran, como si todas as experiencias vividas fóran só un  soño. Son xente, coma ti, existen, e sufren... Canta inxustiza, canta raiba, canta impotencia!! Cómo non vas intentar facer algo? Ainda que algúns digan que non serve, menos é a nada. O silencio mata. O silencio faite cómplice. Os brazos cruzados tamén matan.. aos demáis... e a ti.

Así que hoxe Magdalena está feliz, sobretodo ilusionada. E pon as mellores galas. Hai tempo que ten añoranza da felicidade que lle produce unha mochila ás costas, na procura doutras xentes, outras paixases, outras culturas...Ten sede de aprender, de ver, de ulir, de sentir, aire novo que encha os pulmóns, calor no corpo, sorriso na alma. Sede de liberdade, de encherse coa pócima da calor humana, de sentirse útil, de gritar: eu quero outro mundo máis xusto! E sobretodo de actuar! De sair da madriguera quente que a adormece. Fuxir desta urna de cristal cada vez máis ficticia que nos montamos nesta parte do mundo, e que tanto fede a egoismo e a tristeza.

Polo de agora é só unha ilusión, con probabilidade de facerse realidade.

Fingers crossed!

OLLAR DE FRONTE

Incertidume do destino

que se nega a descubrir

hacia onde dirixirme no camiño

Permíteme entón na espera

entre o humano e o mundano

encher o corazón con ilusión e bó viño

En fráxil momento me atopo

difícil elección,

si é que é miña

QUE NON FALTE O SORRISO...

Damien Hirst

... aínda que sexa o dunha caveira incrustada de pílulas miragreiras.

Cal será a causa e cal o efecto? Pílula da felicidade? Sorriso terapéutico?

Nos tempos en que vivimos e cos últimos acontecementos precisamos de ambos remedios

para aguantar ou revivir? o sorriso do cadáver

BRINDEMOS...

Virginia Palomeque

Por un reencontro e unha aperta infinita co meu corpo envolta en ti

Polo teu sorriso aberto, sinceiro e cómplice que te fai enrugar as fazulas

Polo movemento das túas cadeiras ao camiñar xunto as miñas

Por un "ti non podes estar sóa" no medio dun baile nas festas da aldea

Polo teu amor polas paisaxes abertas que levan lonxe a mirada

Por unha voda ficticia con amor verdadeiro nun castro que da ao mar

Por un "gústanme as túas superñacaritas"

Por un niño de amor ao carón dun lago, ti, eu, e as vacas 

Pola túa coraxe e a miña admiración na loita polo que crees

Por un ceo estrelado despois dunha treboada na cima da montaña

Por un "ódiote" facéndome o amor

Polo medo ás curuxas que respiran como humanos

Por comezar chorando en Oswiecim e rematar queréndonos nun tren alemán

Polo brilar nos teus ollos cando miras para min

Polos momentos de amor que nos fan sentir ao lembrar

LONGA ESPERA

Farta de ti

da espera

do non: te quero

Quérote todo

e todo me falta

e fáltame a vida

A vida que pasa

o tempo que escapa

na túa procura

Procura na noite

chegas no soñar 

marchas ao despertar

Desperto no dia

camiño na rutina

e todo me aburre

Aburrida de ti

aburrida de min

e berro pra min

Berro preguntas

vomito as respostas

non quero entendelas

Entendo de ti

porque te quero

porque no fin: quéresme

CHICA SEXY

Si, xa, que vou...Qué pesada esta Magdalena! Collo folgos, respiración profunda.... Outra vez....
Síntome sexy, moi sexy. E alá vou!! Eiii.... Fingers crossed!

O DESTINO

O querido ou odiado destino. Sempre que acontece algo nas nosas vidas votámoslle a culpa ao destino, sobretodo si non creemos nalgún deus. Claro está que Nós nunca a temos....Foi culpa do destino, se non estaba de ser foi por "algo", o destino así o quixo, o teu destino é outro, estamos en mans do destino, ou o destino está nas túas mans.... E si miramos as frases célebres atoparemos a múltiples personalidades opinando sobre o tema:

- "Apoderareime do meu destino agarrándoo polo pescozo. Non me dominará". L.V. Beethoven

- "A miudo atopamos o noso destino polos camiños que tomamos para evitalo". Jean de La Fontaine

- "Donos dos seus destinos son os homes. A culpa, querido Bruto, non está nas estrelas, sinón nos nosos vicios". W. Shakespeare
-.....

Pero qué é realmente o destino? A nosa vida está predestinada? A súa análise sería unha boa entrada para un blog, pero eu non o vou facer. É simplemente unha reflexión escrita:

Eu preferiría non creer no destino, creo que todo ten unha explicación, nada pasa por azar, sempre existe unha causa. Pero por qué esa causa acontece na miña vida e non na de outra/o?

E non hai resposta....ou si:  son cousas do...

ABUR

Cámbiame o azul polo vermello, ou polo menos por un verde...

 A lapa esmorece, pouco a pouco, lenemente. E coma cobardes que somos deixámola finar... porque así semella máis doado para os dous, por só sufrir nós, porque non ía funcionar, porque non é o noso momento, porque non coincidimos en espazo e tempo. Porque somos de mundos moi diferentes. Por vergoña, por falta de convencemento. Porque queremos.


Se nos imos a arrepentir? Do que puido ser e xamáis será. Agardo que non, pero ao mellor sí.

Do que te querería , dos meus anhelos, das miñas ilusións, da raiba unha vez máis, unha vez máis e non sei se haberá máis, polo que non te dixen...

Do si realmente loitaría por ti. Sempre, sempre, sempre.... que ti apostaras por min.

E si, renunciaría. Porque hai moitas loitas neste mundo.

Todo o mundo di que é mellor así.

Deixémolo morrer, fagámoslle caso ao mundo, tan gris e tan aburrido. Prosigamos nesta noria...

Eu non, eu voume. Unha vez máis, fuxo de ti.... e de min... e deste mundo. Triste e decepcionada.

NON SEXAS MEDUSA!!

Fría e protexéndose do que ouse tocala. A súa beleza só pode ser admirada ao lonxe. Sentirá dor o que a roce. Imaxínate apertala. É unha traidora? Mundo triste o da medusa. Naceu bela e ninguén pode bicala.

MANIFÉSTATE!

 

SI EU FOXE UN AXITADOR... A POLICÍA ENGORDARÍA

Recordando a M. Luther King: " Máis que as palabras dos violentos, temo o silencio dos bós".

O silencio faite cómplice. Hoxe temos a oportunidade de berrar. Maniféstate!

SOÑEI...

M.M.

Mirábasme dende o lonxe,

todo o tempo.

Qué querías?

Con mirada relaxada,

e sorrías.

Eu algo procuraba, que non atopaba.

E choraba.

Ti sorrías,

 non me axudabas.

Acaso non te necesitaba?

Ven a min amor!,

gritaba.

Ti coa man te despedías.

Espertei, espertaches.

Hai canto tempo, amor, que me deixaches?

NA PISCINA

Unha pode estar desesperada agardando que algo aconteza, ou simplemente ir na súa procura.
Pode tirarse á piscina sen frotador, de cabeza, creendo saber nadar, e sen pensar xamais na opción de que ao mellor non hai auga.
Unha pode nadar e nadar e nadar e non atopar ren. Chegar á beira, descansar e ser simplemente feliz.
Tamén pode nadar sen xeito ate cansarse, agotarse, ir collendo cada vez  máis lastre e afundirse.
Algúns pensan que o mellor é nadar con estilo, polo menos gostas aos demáis, ainda que ti non te gostes.
Ou ser dos que sempren nadaron a rá, van máis amodo pero saboreando.
A braza chegarás o primeiro. E qué?
O caso e non dubidar máis, tirarse!

TREBOADA DE ANO NOVO

Vento cargado de rebeldía contra as inxustizas

Choiva que devolve a dignidade aos humillados

Lóstrego que ilumina a senda dos perdidos

Trono que berra liberdade

Éncheme coa túa forza, electrízame de ilusións, lávame as cicatrices

Hei rexurdir!