EN CAMIÑO... A ILUSIÓN VAI POR DIANTE!

Non acougas! E cómo vas facelo se ainda non sabes que é o que te vai facer máis feliz? Máis feliz?, qué afortunada!! Aaaiii, non empeces co rollo flaxelante de que es unha muller afortunada. É qué?, non es culpable de nacer onde naciches. Ise é o problema... Cómo convivir cunha mesma, cómo dicirlle que non a Magdalena... Máis si ela faite feliz, ou máis feliz? ainda non estás segura. Pero cómo convivir co que viviches, como tragalo sin que o eructes de continuo. Angola, Etiopía, Haití... Estiveches alí... Non podes pechar os ollos e facer cómo si non existiran, como si todas as experiencias vividas fóran só un  soño. Son xente, coma ti, existen, e sufren... Canta inxustiza, canta raiba, canta impotencia!! Cómo non vas intentar facer algo? Ainda que algúns digan que non serve, menos é a nada. O silencio mata. O silencio faite cómplice. Os brazos cruzados tamén matan.. aos demáis... e a ti.

Así que hoxe Magdalena está feliz, sobretodo ilusionada. E pon as mellores galas. Hai tempo que ten añoranza da felicidade que lle produce unha mochila ás costas, na procura doutras xentes, outras paixases, outras culturas...Ten sede de aprender, de ver, de ulir, de sentir, aire novo que encha os pulmóns, calor no corpo, sorriso na alma. Sede de liberdade, de encherse coa pócima da calor humana, de sentirse útil, de gritar: eu quero outro mundo máis xusto! E sobretodo de actuar! De sair da madriguera quente que a adormece. Fuxir desta urna de cristal cada vez máis ficticia que nos montamos nesta parte do mundo, e que tanto fede a egoismo e a tristeza.

Polo de agora é só unha ilusión, con probabilidade de facerse realidade.

Fingers crossed!

OLLAR DE FRONTE

Incertidume do destino

que se nega a descubrir

hacia onde dirixirme no camiño

Permíteme entón na espera

entre o humano e o mundano

encher o corazón con ilusión e bó viño

En fráxil momento me atopo

difícil elección,

si é que é miña

QUE NON FALTE O SORRISO...

Damien Hirst

... aínda que sexa o dunha caveira incrustada de pílulas miragreiras.

Cal será a causa e cal o efecto? Pílula da felicidade? Sorriso terapéutico?

Nos tempos en que vivimos e cos últimos acontecementos precisamos de ambos remedios

para aguantar ou revivir? o sorriso do cadáver

BRINDEMOS...

Virginia Palomeque

Por un reencontro e unha aperta infinita co meu corpo envolta en ti

Polo teu sorriso aberto, sinceiro e cómplice que te fai enrugar as fazulas

Polo movemento das túas cadeiras ao camiñar xunto as miñas

Por un "ti non podes estar sóa" no medio dun baile nas festas da aldea

Polo teu amor polas paisaxes abertas que levan lonxe a mirada

Por unha voda ficticia con amor verdadeiro nun castro que da ao mar

Por un "gústanme as túas superñacaritas"

Por un niño de amor ao carón dun lago, ti, eu, e as vacas 

Pola túa coraxe e a miña admiración na loita polo que crees

Por un ceo estrelado despois dunha treboada na cima da montaña

Por un "ódiote" facéndome o amor

Polo medo ás curuxas que respiran como humanos

Por comezar chorando en Oswiecim e rematar queréndonos nun tren alemán

Polo brilar nos teus ollos cando miras para min

Polos momentos de amor que nos fan sentir ao lembrar

LONGA ESPERA

Farta de ti

da espera

do non: te quero

Quérote todo

e todo me falta

e fáltame a vida

A vida que pasa

o tempo que escapa

na túa procura

Procura na noite

chegas no soñar 

marchas ao despertar

Desperto no dia

camiño na rutina

e todo me aburre

Aburrida de ti

aburrida de min

e berro pra min

Berro preguntas

vomito as respostas

non quero entendelas

Entendo de ti

porque te quero

porque no fin: quéresme