 |
| Damien Hirst |
... aínda que sexa o dunha caveira incrustada de pílulas miragreiras.
Cal será a causa e cal o efecto? Pílula da felicidade? Sorriso terapéutico?
Nos tempos en que vivimos e cos últimos acontecementos precisamos de ambos remedios
para aguantar ou revivir? o sorriso do cadáver
6 comentários:
Pois iso...que non falte o sorriso ainda que as veces é ben difícil esbozar un sorriso vendo o panorama.
De tódolos xeitos se nos fixamos sempre hai algún motivo polo que sorrir..é cuestión de saber mirar.
Biquiños!
terrible a xogada que me acaba de facer o subconsciente... eu neses carameliños de cores... vin VERMES!
Non sei se é polo tempo en que vivimos, ou se a infelicidade, o descontento, a frustración, a soedade existiu sempre... en todo caso, benvidas sexan as pilulas. O máis terrible é perder a vida sentindo que non vale a pena vivir.
Hola, bello blog,preciosas entradas,si te gusta la comunión entre palabras, la poesía,te invito al mio,será un placer,es,
http://ligerodeequipaje1875.blogspot.com/
gracias, buen día, besos cómplices...
Que nunca falte o sorriso. Xa ves que ese cráneo que se mantén a base de pílulas parece que ten unha cousa completamente saniña: vaia dentamia que ten, lamadrequeloparió!
A botella sempre medio chea (de viño, non de cicuta, carallo!)
Bicos
Por unha décima de segundo pensei que eran lacasitos.
Coidado coa sobredoses de barbitúricos!
Lacasitos? vermes? JAJAJAJAJAAJ
Como di a miña avoa: sempre apretando os dentes! ainda que sexan postizos, e a poder ser sen pilulas...
Postar um comentário