ULE A VERÁN

M.M.

 Esperto coa serea do porto

os barcos chegan ao peirao

gotas de luz debuxan a habitación escura

na cociña paliquean mai e madriña

ule a café e torradas, chían as gaivotas...

Acubillada, imaxino o traxín no peirao

as caixas cheas de peixes de ollos saltóns xelatinosos

o sorriso desa muller rematando en gargallada co chisco de ollos daquel home

en breve comezará o cantador de números... 

Dun chimpo bótome da cama

estarrícome no balcón

xa o sol quenta as miñas fazulas

teño paz, teño ledicia, teño ilusión...

Comeza un día fermoso!

E AGORA TEÑO SAUDADES

DAQUELES ESTÍOS QUE NON VOLVERÁN

E TEÑO MEDO

DO ESTÍO QUE SEMELLA VIR...

E CHÍAN AS GAIVOTAS!

DE LOIS PEREIRO

Deixaches no meu corpo a túa presencia

verquendo o teu encanto nos meus ollos

que non se volverán nubrar de bágoas

porque non apodrecerá máis tempo

a nostalxia convertida en cadavre

e imos explorar a xeografía

do noso amor eterno correxíndoa

se te abres con dozura novamente

ó meu amor ausente e vixiante

aceptas que cho entregue

e logo vaste

camiño do futuro libremente

compartida coa túa propia vida

e amada para sempre.