 |
| Cámbiame o azul polo vermello, ou polo menos por un verde... |
A lapa esmorece, pouco a pouco, lenemente. E coma cobardes que somos deixámola finar... porque así semella máis doado para os dous, por só sufrir nós, porque non ía funcionar, porque non é o noso momento, porque non coincidimos en espazo e tempo. Porque somos de mundos moi diferentes. Por vergoña, por falta de convencemento. Porque queremos.
Se nos imos a arrepentir? Do que puido ser e xamáis será. Agardo que non, pero ao mellor sí.
Do que te querería , dos meus anhelos, das miñas ilusións, da raiba unha vez máis, unha vez máis e non sei se haberá máis, polo que non te dixen...
Do si realmente loitaría por ti. Sempre, sempre, sempre.... que ti apostaras por min.
E si, renunciaría. Porque hai moitas loitas neste mundo.
Todo o mundo di que é mellor así.
Deixémolo morrer, fagámoslle caso ao mundo, tan gris e tan aburrido. Prosigamos nesta noria...
Eu non, eu voume. Unha vez máis, fuxo de ti.... e de min... e deste mundo. Triste e decepcionada.
4 comentários:
Algunhas decepcións son a mecha de moitas ledicias.
Digo eu.
Estou con Chousa os finais as veces son comenzos de algo diferente e tal vez mellor. Custa velo se hai dor...pero é bo telo presente.
Biquiños!
Só sinto que se fique con tristeza, porque semella non haber feito o que dicta o corazón. Moita sorte no novo camiño, cheiño de cousas por descubrir.
Pola ledicia de comenzar un novo camiño diferente, cheíño de cousas por descubrir! Obrigada, que diría Magdalena!
Postar um comentário