Isto pasoulle á miña avoa hai xa moitos anos. Era unha madrugada de domingo de finais do mes de Outubro, noite pechada...
- MARÍÍÍAAAA, MARÍÍÍÍÍAAAAA.... Cheghas tarde á misa!!!
- Quen é? Tito, escoita, que alguén está a chamar.
- Rosiña do taberneiro. Finou Fermín. Non escoitaches que as campás tocaban a morto? Levántate e vistete axiña, que cheghas tarde á misa! Eu xa vou indo.
- Vai indo logo.
Coma un lóstrego, María érguese e comeza a vestirse.
- Onde vas María?, que é noite fechada!
- Escoitaches Tito? Morreu Fermín. Pronto farase de día. Vou á misa. Ves ti tamén?
- Vai indo logo, que eu xa te collo.
Alá foi María de Horacio monte pa arriba. Non lle chegaban as pernas do rápida que iba.
Por fin chegou á igrexa. As portas estaban abertas. Entrou e sentouse nun banco. Case non había xente pro atopouno normal na primeira misa do dia. Facía frío e ainda era noite, moi de noite pensou, pro case que é inverno. Mirou pra seu arredor, case non coñecía a ninguén. As mulleres todas de negro cos panos na cabeza sen vérselles as facianas. Onde estará Rosiña? Os homes tamén de negro, vestidos de chaqué ou con abrigos de pano, puchos e boinas. E quen está no lateral? Pro non é o Fermín? Pro non morrera? Aiiii, carallo!!!!!
María saiu a fume de carozo, e cando estaba fóra mirou pra atrás e atopou que a porta da igrexa estaba pechada. Decatouse de novo que era moi moi de noite.
-Unha misa das ánimas?? Aiiii, meu deus!! Ai miña nai! E qué horas serán? E qué lonxe está a casiña!
Comezou a correr monte pra abaixo. Non había ningunha luz, só sombras de eucaliptos e pinos. E ningunha máis María, só son árbores. Coidado María non vaias caer....
Chegou a casa. Meteuse na cama. Tito durmía.
