 |
| M.M. |
Hai días en que tocaría chorar sen parar.... ou desexar ser náufraga nunha illa sen rastro humano... ou executar un acto violento antisistema.... De algunha maneira hai que expresar a raiba contra o que nos fire: chorar, fuxir, destruir...
Sería inútil e estúpido. Un alivio efímero? Finalmente un remorso...
Que a raiba pódese transformar en ilusión, en ganas de construir. Que outro mundo é posible empezando por eu e o meu arredor, cada día.
... UTÓPICO?
Um comentário:
Eu tamén creo que a raiba se pode transformar en algo constructivo. Incluso que hai que sentila, que hai que estar enfermos ou moi queimados para non sentila.
Cando a semente de un posible mundo mellor medra dentro dun... e marabilloso sentila...
Pero fai falla renovar tanto a ilusión para alimentala que case sempre termina morrendo.
Pero sí, eu tamén sentín (e as veces inda o creo) que un mundo mellor é posible.
A lo menos, como tí dis: o mundo no que tí podes facer algo, no teu mundo.
alédame moito ler estas cousas.
Postar um comentário